По државниот удар на 19 мај 1934 година новата влада на чело со Кимон Георгиев започнала со прогон и на сите членови на ВМРО и отворено водела пројугословенска политика.
ВМРО е забранета а Иван Михаилов се крие.
Масовно се убиваат членови на ВМРО.
Парите што великодушно ги подели југословенската амбасада имаат конкретни резултати – се формираа Бугарско – југословенското друштво и студентското друштво за пријателство меѓу Југославија и Бугарија.
Во овие организации влегуваат луѓе како Живко Сталев – Петар Дертлиев и Петар Увалиев.
Во управните одбори на овие движења можеме да ги видиме имињата на Димо Казасов и Г. М. Димитров.
Во Бугарија се читаат бајки за да се промовира создавањето на “интегрална Југославија” [ Кралство на Србите – Хрватите и Словенците ] се слави денот на создавањето на Југославија и забранети се тажни поворки против Нојскиот договор.
Пратениците на Југославија отворено зборуваат за создавање на една голема држава од Црното Море до Јадранот.
Споменикот на Тодор Александров е отстранет “од урбанистички причини” а забранет е пристапот на луѓето кои сакаат да се поклонат на гробот на херојот.
Се разбира тоа не остана незабележано од бугарскиот цар Борис III кој презел голема кампања за привлекување на водечките офицери во војската на земјата на династијата и на бугарскиот суверенитет.
Со вешти потези успеа да посее раздор меѓу челниците на Воениот сојуз.
Веќе на крајот на август 1934 година беше јасно дека активното зближување на царот дава резултати па на 26 август беше отворен споменикот на планината Шипка а офицерите под команда на генералот Пенчо Златев ја пееја “Божe чувај ни го Царот”.
На 27 септември 1934 година кралот Александар I Караѓорѓевиќ пристигнал во посета на Бугарија. Тој беше пречекан со невидена свеченост и преземени се вонредни безбедносни мерки.
Гаранти за безбедноста на кралот Александар се командантите и офицерите околу Дамјан Велчев.
Посакуваната официјална софиска расправа за состојбата на Бугарите во Македонија останува без резултат. Кралот Александар не сака ни да разговара на оваа тема.
За Караѓорѓевиќ не постои територија Македонија за него тоа е легитимно окупирана територија која ќе се нарекува Вардарска бановина.
На 9 октомври 1934 година во Марсеј Кралот Караѓорѓевиќ бил застрелан од Владо Черноземски.
Тука се истакнува улогата на ВМРО како претходно тројча четници веќе пробаа да го убијат кралот Александар I Караѓорѓевиќ но безуспешно.
Успеа Величко Димитров Керин – Шоферот или Владо Черноземски човек од Велинград.
Во Софија официјалните власти прогласуваат тридневна жалост за смртта на кралот Александар.
Иронично Бугарија тргнува во жалост за да му оддаде почит на безмилосниот непријател на Бугарите во Македонија.
На денот на погребот бугарските офицери се обврзани да стават црни ленти на ракавите.
Активностите на цар Борис III за разделување на новиот на повидок режим и продолжија со несмалена сила постепено совладувајќи ја Воената унија преку верни луѓе.
На 22 јануари 1935 година полковниците Тановски и Најденов во име на Централната управа на Воениот сојуз го посетиле Кимон Георгиев во неговиот дом и побарале да поднесе оставка од владата што ја предводел.
Кимон нема друг избор и поднесува оставка.
Премиерската функција ја презеде првиот човек на Воениот сојуз – генерал Пенчо Златев повикан од неговите соборци и Пенчо Муглата.
Дебаклот на случајот започнува на 19 мај.
Во април 1935 година Кимон Георгиев бил интерниран на островот Света Анастасија поради полициски дојави дека неговите постапки го загрозуваат мирот и редот во земјата.
Цар Борис III ја презеде контролата врз ситуацијата и почна мнозинска непартиска власт во Бугарија. Владите се експерти под капата на монархот.
A во 1938 година жените веќе за прв пат имаат право на глас со што Бугарија е една од првите земји во светот што им го даде ова право.
Неговата интернација како и онаа на други политички фигури доведува до владина криза и Пенчо Муглата паѓа од власт. Царот за премиер го поставува големиот борец за Бугарија Андреј Тошев.
Со манифестот од 21 април Царот практично го презеде кормилото на државата.
Во меѓувреме Дамјан Велчев кој е без власт многу се зближува со жителот на југословенското разузнавање во Софија полковникот Драгољуб [ Дража ] Михајловиќ.
Развил и засилени контакти со “Пладне” БЗНС и со комунистите. Царот не можеше да дозволи создавање на таков блок против владата па во јули 1935 година Дамијан Велчев беше екстрадиран од Бугарија.
Опремен со пари и пасош од Министерството за надворешни работи заминал во Југославија. Преку пилот одржува контакт со своите лојални офицери во Бугарија.
Во Југославија резервниот полковник Велчев е во близок контакт со военото разузнавање на кралството му обезбедуваат неколку агенти кои го чуваат. Недолго потоа полковникот Велчев стана главна фигура во државниот удар планиран од Белград.
Кон крајот на август 1935 година се сретнал со Коста Тодоров на југословенска територија и разговарале за пучот што треба да го води самиот Велчев со помош на земјоделците – синдикатите и Воениот сојуз.
Придружниот офицер потполковник Бојовиќ го известил Генералштабот на ЈНА за содржината на разговорите.
За да помогнат во случајот со овој пуч во Белград тие се надеваат на врските на бугарскиот пучист со Воениот сојуз и неговиот нов лидер – генерал Владимир Заимов.
Операцијата во Софија ја предводи военото аташе Дража Михаиловиќ.
Милан Стојадиновиќ тврди дека генералот Заимов – Дража Михајловиќ и Дамијан Велчев го планирале преминувањето на границата за да го предводат државниот удар.
Кимон Георгиев сега е на слобода а на 28 септември 1935 година генералот Заимов и Кимон одржале состанок на кој се разговарало за акции во духот на 19 мај.
Се ближи моментот за акција.
Истиот ден потполковник Бојовиќ добил телефонски повик од генерал Лазар Тониќ началник на Генералштабот барајќи од него да разговара со капетанот Чубрило началник на граничниот одред во Протопопинци – Царибродско и да побара од него да се сретне со Генерал Тоник во Пирот.
На 29 септември по пладне во Пирот од автомобил Мајбах излегле потполковникот Светозар Милошевиќ – шеф на југословенското воено разузнавање Ика Паниќ – индустријалец и пријател на полковникот Велчев и самиот Велчев.
Капетанот Чубрило ја прифаќа задачата да го прати Велчев преку граница.
На бугарска страна го чекаат офицери од Воениот сојуз. На 1 октомври 1935 година Дамјан Велчев бил пречекан од полковник Игнат Илиев. Двајцата се прегрнуваат и плачат.
Но бугарските власти веќе се на трагата на заговорниците.
Воениот синдикат и неговиот лидер генерал Владимир Заимов се повлекуваат од акцијата.
Пучот врз планот на Југославија го изврши една жена Наташа Дерманчева – разведена од Русија која според зборовите на српскиот премиер во 1935 година Милан Стојадиновиќ – ” e многу убава – висока русокоса со добри манири и необично однесување”.
Таа е љубовница на југословенскиот амбасадор Александар Цинцар – Марковиќ. Во исто време таа е и љубовница на шефот на полицијата на главниот град Малинов како и агент на советското разузнавање.
Преку Наташа Дерманчева на бугарските власти им се добро познати плановите на југословенското разузнавање.
Полковникот Велчев беше уапсен и суден според Законот за државна одбрана. Избива спектакуларен дипломатски скандал кој едвај е згаснат.
Официјална Софија протестираше а Александар Цинцар – Марковиќ и Дража Михајловиќ беа отповикани од Бугарија.
Дамјан Велчев беше осуден на смрт но на инсистирање на Југославија – Англија и Франција казната беше преиначена во доживотен затвор.
Полковникот Дража Михајловиќ беше особено активен во промовирањето на ослободувањето на Велчев.
Години подоцна, пријателите на Дража ги замолија Дамјан Велчев и Кимон Георгиев и истакнати и влијателни личности во Бугарија по 9 септември 1944 година да се посредуваат за Дража и да го извлечат од смртната казна во Титова Југославија.
Обидите беа неуспешни и генералот Михајловиќ беше застрелан во 1946 година.
Така во 1935 година операцијата на југословенското воено разузнавање за државен удар против цар Борис III и остварување на “интегрална Југославија” за која сонуваа Југословените во горниот дел на Југославија пропадна со страшен удар.